Je hoeft maar even op de stoep te staan om het te voelen. Dat de Schiedamseweg ergens tussen vroeger en straks hangt. Een straat met een kop, een staart en daartussen: potentie. De stoep is breed, het OV uitstekend, de straat lang. Twee metrohaltes, een enorme vos, het brugwachtershuisje bij de Lage Erfbrug. Maar het verbindende verhaal… dát moet herschreven worden.

Eerste stappen naar verandering

“Deze straat heeft het in zich,” zegt Jaro Illing, bedrijfscontactfunctionaris van de gemeente Rotterdam en al drie jaar te vinden op de Schiedamseweg. “Dat voel je aan alles. En toch blijft het bij losse puzzelstukjes. Ruim 130 objecten, een heerlijke mélange aan nationaliteiten, maar een wildgroei aan eigendomsstructuren. Er is geen organisatie, geen koers. Terwijl het gebied vraagt om richting. Om die te vormen moet je gewoon simpel beginnen. Door aanwezig te zijn. Door het gesprek aan te gaan. Niet met een moeilijk plan onder je arm, maar met een kaartje waarop staat wie je moet bellen als de stoep kapot is. Of als je iets wilt melden. Een meterkastkaart, noemen we dat. Gewoon. Praktisch. En dan ontstaat er ruimte. Ruimte voor gesprek. En dan later: ruimte voor verandering.”

Van losse puzzelstukjes naar vier stevige pijlers

De eerste gesprekken gingen over vertrouwen. De tweede over structuur. En dat is precies wat Jaro nu opbouwt. “De straat heeft eerder een winkeliersvereniging gehad, maar dat waren drie mensen die alles trokken. Te weinig draagvlak, te veel werk, het viel stil. Dus moet je vooruit kijken. Daarom bouwen nu aan vier pijlers: economie en branchering, veiligheid en ondermijning, buitenruimte en mobiliteit, en marketing en imago. Geen vergaderclubs, maar kerngroepen. Klein, toegewijd, met korte lijnen en heldere taken. Als die organisatie staat, dan kan je pas spreken over een alliantie. Want je kunt mensen wel vragen zich ergens aan te committeren, maar als er nog niks ligt, dan committeer je je aan een lege huls. Daarom doen we het andersom: eerst de bouwstenen, dan de verbinding. Eerst de organisatiestructuur, dan de alliantie die daarop voortbouwt. Alleen dan krijg je iets wat blijft staan.”

Het idee is helder: per pijler komen bewoners, ondernemers, pandeigenaren en de gemeente samen. Van denken naar doen. “Kijk, op papier kan alles. Maar als je met elkaar een plan maakt en tegelijk de lantaarnpaal rechtzet of een stoeptegel aanpakt, dan voel je dat er iets gebeurt. Dan komt er beweging. En niet alleen in de hoek van de winkeliers… Want weet je wat me het meest heeft verrast? De bewoners. Daar zit zoveel kracht. Mensen met ideeën, ervaring, liefde voor hun buurt. Sommigen werken in de culturele sector, anderen zijn al jaren actief in de wijk. Ze willen echt bijdragen. En dat is goud waard.”

De Schiedamseweg als smeltkroes van culturen

De Schiedamseweg is een wereld op zich. Kapperszaken voor iedere nationaliteit, afhaalrestaurants uit alle windrichtingen, mensen die elkaar kennen maar ook langs elkaar heen leven.

“Gelukkig zijn er kansen om op nieuwe manieren samen te komen. Bij de Lage Erfbrug bijvoorbeeld, daar is tram 4 verdwenen. Die komt niet meer terug, en daarmee komt ruimte vrij. Daar willen we iets mee. Placemaking, misschien een kleine braderie. Of een filmavond met silent disco-koptelefoons. Klinkt gek, maar zulke ideeën brengen beweging. Het brugwachtershuisje op de hoek kan ook een mooi startpunt zijn voor marketing. Of waar wandelingen beginnen. Want deze straat heeft verhalen. Alleen moeten we ze nog even ophalen.” De straat is eigenlijk opgedeeld in drie zones: een horecacluster aan het begin, een winkelgebied in het midden, en een deel aan de staart dat vraagt om transformatie. “Maar, niet alles kan tegelijk. Dus begin je met het laaghangende fruit, hanging baskets, verlichting, vaker rondlopen met stadsbeheer en meteen dingen aanpakken. Dat wordt gezien, dan ontstaat er iets. En volgt de rest.

Een straat om te blijven

En dan, over tien jaar, als alles op z’n plek valt, begint je wandeling bij de vos en eindigt hij bij de kabouter. Onderweg vind je meer dan winkels. Je vindt een straat waar je blijft. Waar je even lekker een kop thee drinkt, een broodje pakt op het terras. Waar je iets unieks koopt. Een boetiekje. Misschien iets wat je nergens anders vindt. De echte buurt proeven die het dan is. De Schiedamseweg hoeft geen tweede Witte de With te worden hoor. Ze moet vooral weer zichzelf worden. Maar dan in een nog vollere glorie.”

En de Vos? Die heeft geduld. Net als het huisje bij de brug. Want ze weten: tussen ons komt het wel goed. Deze weg gaat schitteren. Met mensen die samen iets willen maken. Stoeptegel voor stoeptegel.